(Ingezonden brief)

Door Wil Boonstra

Sinds enkele jaren heb ik een volkstuin op Thurlede. Een rijk bezit in dit verstedelijkte gebied: midden in het groene Beatrixpark, omgeven door in de aarde wroetende medetuinders, geen radio’s, geen auto’s… tenminste tot voor kort.

Op 17 mei zie ik tot mijn ontzetting dat het fietspad, tussen het parkeerterrein aan de rand van het park en het nieuwe ‘rode fietspad’ naar Windas geen fietspad meer is. Het inrijdverbod voor auto’s en het bord (brom)fietspad zijn vervangen door een parkeerverbod. Automobilisten kunnen dus tot het rode fietspad straffeloos doorrijden.
Ik ben verbijsterd, want ik ken de voorgeschiedenis. Tot eind 2012 schreef het bestuur van de tuinvereniging met mandaat van de gemeente ontheffingen uit. Dat gebeurde op naam, tuinnummer en kenteken van de auto. En alleen stapvoets over het fietspad rijden, laden of lossen en weer weg. Daar zag het bestuur streng op toe en dat stond nadrukkelijk in de ontheffing. Dat ging al jaren zo en gaf rust en duidelijkheid.
Af en toe ben ik vraagbaak voor het bestuur van de tuinvereniging. De afgelopen winter word ik benaderd over deze kwestie. Het bestuur kreeg te horen dat er een nieuw gemeentelijk beleid was. Bestuursleden van de vereniging kregen op naam een ontheffing tot 1 mei, de ontheffing voor de leden was afgeschaft. Telefonische informatie door bestuursleden bij de behandelend ambtenaar van de gemeente leidde tot niets. Nou ja, tot ergernis bij de bestuursleden. Want, zo werd hen te kennen gegeven, ze moesten maar rustig afwachten, deze regeling was tijdelijk. In februari schrijft het bestuur daarom een brief aan het college van B&W en vraagt de oude situatie in ere te herstellen. Of, als dat niet kan, ontheffingen te koppelen aan de lidmaatschapskaarten van de tuinders. Het bestuur stuurt een model van een zeer recent besluit met zo’n systeem in een andere gemeente als voorbeeld mee. Medio april worden bestuur en tuinders onrustig. Nog steeds geen bericht van de gemeente. De geldigheid van de ontheffingen van het bestuur loopt bijna af, tuinders kunnen nog steeds niet met hun auto bij het complex komen. Op verzoek van het bestuur bel ik naar de gemeente. Helaas, de behandelend ambtenaar blijkt net drie weken met vakantie te zijn gegaan. Geen probleem, daar heeft ieder recht op, geeft u dan maar een collega. Helaas, vandaag vrij. Zo gaat het enkele pogingen lang. De plaatsvervanger is afwezig, niet bereikbaar etc. Inmiddels is het mei. Ik vertel de ‘telefonist’ dat ik nu toch echt iemand wil spreken omdat het over verlopen ontheffingen gaat. Daar weet hij van. Er ligt een briefje van de ‘vakantieambtenaar’ met de mededeling dat de ontheffingen tot eind juni geldig zijn. Op mijn vraag hoe een ontheffinghouder dat aantoont is de reactie dat alle handhavers hiervan op de hoogte zijn. Knap denk ik, ik moet de eerste politieagent nog tegenkomen die zich laat overtuigen door de mededeling ‘nee hoor, er staat t.h.t. 1 mei op, maar mijn ontheffing is nog geldig; dat hebben ze bij de gemeente gezegd’. Dan wordt het 17 mei, maar over die ervaring schreef ik al.
Met hulp van een goed gedocumenteerde GroenLinkser ontvang ik het verkeersbesluit van de gemeente over deze verandering, gepubliceerd in de Staatscourant. De al eerdere verbijstering wordt nog groter als ik het besluit van de gemeente lees. De datum van het besluit is 25 april 2013. Dit is dus al lang daarvoor voorbereid, maar er is niet met het bestuur van de volkstuinvereniging over overlegd en tot na deze datum wordt ik (wordt de vereniging) aan het lijntje gehouden.
Bij het lezen van de overwegingen van de gemeente gaan m’n haren pas echt recht overeind staan. Ik pik er twee uit: de gemeente neemt het besluit vanwege de wens om de bereikbaarheid van het volkstuinencomplex te vergroten en gezien de oudere leeftijd van de tuingebruikers, voor wie de loopafstand van de parkeerplaats naar de ingang van de tuin te lang is. Wie heeft deze overwegingen bedacht? Niet het bestuur van de tuinvereniging. Zo staan er meer aperte onjuistheden in het besluit, maar die bewaar ik voor mijn inmiddels geschreven bezwaarschrift.
Mensen moeten vaak lang wennen aan een nieuwe situatie, zeker als die in hun nadeel is. Hier blijkt de verandering heel snel te wennen. Het aantal auto’s op het ‘fietspad’ neemt vrijwel dagelijks toe. Stapvoets rijden is er niet meer bij. Kom jongens, het gas er op, het mag! Ik hoop dat deze autoweg door het Beatrixpark heel snel teruggedraaid wordt, voordat er slachtoffers vallen.

Wil Boonstra