Op vrijdag 11 maart werd ik gebeld door mijn zoon met de vraag of ik de vrouw en dochter (14 jaar) van de fysiotherapeut van mijn schoondochter kon opvangen. Zij wonen in Mykolajiv waar mijn schoondochter ook vandaan komt. Mykolajiv ligt al dagen onder vuur. De toestand wordt met de dag slechter. Er is sprake van plunderingen en verkrachtingen door Russische militairen in de buitenwijken.

Als wij het telefoontje krijgen zijn ze al op weg met de trein richting Polen. Mijn schoondochter houdt contact met hen.

Na overleg besluiten we dat we niets anders kunnen doen dan ze verwelkomen. Mijn zoon is op dat moment al bezig om de ouders van zijn vrouw naar Zwitserland (waar hij woont) te krijgen. We volgen hun reis op afstand. Eerst de Poolse grens over, dan naar Warschau. Ze besluiten niet over Berlijn te reizen omdat ze dan te vaak moeten overstappen. Ze reizen naar Wenen en vandaar met de nachttrein naar Amsterdam en vervolgens naar Schiedam. Alles op vertoon van hun paspoort. Heel bijzonder!

Na 4 dagen en nachten in de trein komen ze maandagmiddag om kwart voor twee aan op station Schiedam.

Wat volgt is voor ons (en voor hen natuurlijk) een rollercoaster van emoties en geregel. Van de aankoop van pantoffels tot een Nederlandse simkaart en van geld wisselen tot inschrijven in Schiedam. Vooral dat laatste valt tegen. Een afspraak in het klantcontactcentrum kost meer dan twee weken!

En dan uiteraard de emoties. Regelmatig huilbuien. Ze heeft haar man moeten achterlaten in Mykolajiv en de berichten die ze krijgt zijn niet vrolijk.

Ze zijn heel erg afhankelijk van ons en dat is zwaar. Claudia de Breij had het in een interview met Arjen Lubach over de vergelijking met de situatie vlak na de geboorte van een baby. Constant het idee dat je overal op moet letten en ik herken dat gevoel. ‘s Avonds ben ik totaal uitgeput. Als gepensioneerden zijn we deze aanslag op onze gemoedsrust niet meer gewend. We hebben een ruimte voor hen ingericht met een tweepersoonsbed en een zitje. Het is provisorisch, maar ze hebben een plek waar zij zich kunnen terugtrekken.

We zien de toekomst met hoop en gemengde gevoelens tegemoet.