Ik ben zo trots!
Ik ben trots op onze gemeenteraad en dan in het bijzonder onze werkgroep, ik ben trots op al die beschermpartners in de stad die elke dag zich inzetten om geweld achter de voordeur tegen te gaan. Ik ben trots op dit gemeentebestuur. Dat zij samen met de raad op een nieuwe en vergaande samenwerking de handen in een slaat. En ik ben trots op mensen zoals Sahra Muse die vandaag met een prachtig artikel in het AD staat en haar verhaal vertelt om meer bewustwording te creëren over een heftige vorm van kindermishandeling; meisjesbesnijdenis.
Het afgelopen jaar heb ik samen met 5 andere raadsleden keihard gewerkt aan ons raadsinitiatief “Geweld achter de voordeur, samen stappen zetten” en de uitwerking hiervan.
3 jaar geleden begon ik met aandacht vragen voor de aanpak van huiselijk geweld. Dit agendeerde ik keer op keer in de gemeenteraad. Er was, en is nog steeds, sprake van flinke wachtlijsten bij Veilig Thuis. Echt een onacceptabele situatie als je het mij vraagt. Dit heeft geleidt tot een raadsbrede motie waarin we de aanpak van huiselijk geweld tot een topprioriteit maakten. Ik heb vervolgens samen met de griffie een webinar georganiseerd voor gemeenteraadsleden uit heel het Rijnmond gebied. Om als laatste, samen met anderen, namens de hele raad een werkgroep op te zetten.
Met deze werkgroep heb ik het afgelopen jaar een initiatiefvoorstel ingediend die unaniem werd aangenomen. We zijn hard aan de slag gegaan met een bewustwordingscampagne. Deze bestaat uit voorlichtingsmateriaal en filmpjes die na de zomer worden uitgebracht.
Ook organiseren wij 6 benen-op-tafel sessies met alle beschermpartners uit de stad. Van professionele organisaties zoals Veilig Thuis, WOT’s, de gemeente zelf en het CJG tot moskeeën en buurtinitatieven. Gezamenlijk spreken we per sessie over een onderdeel van huiselijk geweld. Eerder hadden we al een bijeenkomst over ouderenmishandeling. En er volgen nog sessies over kindermishandeling, partnergeweld en stalking, psychische mishandeling en loverboy/gedwongen prostitutie.
Afgelopen maandag stond in het teken van meisjesbesnijdenis, kindachterlating en huwelijksdwang. En wat een indrukwekkende avond was dit. Want dit was voor mij ook echt nog een onbekend terrein. Sahra Muse was aanwezig als ervaringsdeskundige maar bovenal als activiste. Het was een indringende maar o zo nodige bijeenkomst waar alle beschermpartners veel hebben geleerd. Lees vooral ook het artikel in het AD hierover en laat het doordringen dat 41.000 meisjes en vrouwen in Nederland slachtoffer zijn van besnijdenis. En jaarlijks lopen nog 50 meisjes het gevaar om deze traumatische verminking te moeten ondergaan. Dit is ook huiselijk geweld en we mogen onze ogen hier niet voor sluiten.
De opbrengst van deze sessie, en die van de andere avonden, gaan we opmaken in een rapport die we eind dit jaar zullen presenteren aan het college en de raad. We hopen dat de aanbevelingen die hierin opgenomen worden overgenomen worden door het college voor in het uitvoeringsprogramma “Sociale Veiligheid”.
Het gevoel dat onze werkgroep (Petra Zwang, Anouschka Biekman, Gurcu Polat, Sandra Beenhakker, Christien Bruggeman en onze steun en toeverlaat vervangend griffier Mieke Peters en ik) na afloop van de bijeenkomst hadden was: trots en een tomeloze energie om hiermee door te gaan. Al bereiken we maar 1 vrouw die hierdoor hulp durft te vragen, 1 man die het taboe doorbreekt en durft te zeggen: Ik ben slachtoffer. 1 oudere die de schaamte aan de kant durft te duwen en de financiële uitbuiting kan ontvluchten. Al redden we maar 1 kind van een traumatische verminking wat meisjesbesnijdenis is, dan is alle energie, tijd en inzet het dubbel en dwars waard.
Met elkaar doorbreken we het taboe! Met elkaar maken we dat veelkoppige monster dat huiselijk geweld heet, een kopje kleiner. Want er is niets huiselijks aan geweld!
Voor meer informatie over huiselijk geweld of advies: www.veiligthuisrr.nl