De Stadsregio stelde de afgelopen dagen een aantal elektrische auto's beschikbaar aan de Schiedamse gemeenteraad om te kunnen 'testrijden'. Jeroen Ooijevaar maakte daar dankbaar gebruik van en was onder de indruk van de 'stille kracht' van de Nissan Leaf. En -boys will be boys- de extreme koppel waarmee je iedereen eruit rijdt bij het stoplicht!

Impressie

Misschien ben ik erg makkelijk te imponeren. Ik heb zelf een auto uit 2004 zonder airconditioning, boordcomputer, start-stopsysteem, hij heeft nog een ouderwetse mechanische handrem en mijn spiegels moet ik met de hand verstellen. Laat staan dat ik op een schermpje zou kunnen zien wat mijn uitzicht naar achteren is bij het inparkeren en dat soort foefjes. Toen ik mijn auto vijf jaar geleden kocht was mijn belangrijkste eis dat ik ook zo'n knopje bij mijn sleutel zou hebben waarmee de deuren automatisch ontgrendelen.

Kortom: de Nissan Leaf biedt een ongekende luxe. Maar al het digitale speelgoed daargelaten, is datgene wat de Leaf revolutionair maakt zijn prestaties die te maken hebben met elektrisch rijden: het geruisloos zoeven over de weg en het krachtige optrekken van de motor.

Omdat het animo onder de gemeenteraadsleden lager was dan ik had verwacht, had ik de auto maar liefst drie volle dagen tot mijn beschikking. Ik kon hem dus uitgebreid testen met drie ritjes binnen de Randstad.

Dag 1

Voor mijn werk moest ik bij een bijeenkomst in een hotel in Leidschendam zijn. Een briljant excuus om de Leaf mee te nemen. Er zat nog zo'n 120 kilometer in de 'tank', dus op en neer moest prima te doen zijn. Het grootste issue bij elektrisch rijden is echter 'range anxiety': de angst om zonder juice te zitten. Zekerheidshalve heb ik het navigatiesysteem dus een oplaadpunt in de buurt laten zoeken. Winkelcentrum Leidschenhage had op loopafstand een oplaadpunt waar de Leaf mij keurig heen stuurde. Daar begon de ellende: de (overigens gratis) laadpaal was met geen mogelijkheid te activeren. Omdat ik toch nog genoeg stroom had en bovendien op tijd op mijn afspraak moest zijn, heb ik het er maar bij gelaten. Maar voor het behandelen van range anxiety is dit niet goed: je zou maar zo'n paal in je planning hebben opgenomen en ervan afhankelijk zijn en dan doet-ie het niet. Of hij is al in gebruik. Zo zie je maar hoe belangrijk het is dat er een goede infrastructuur is!

Dag 2

Tijdens mijn avontuur bij de laadpaal in Leidschendam kwam ik erachter dat er ook een laadkabel met een gewone stekker meegeleverd was. 's Nachts dus opgeladen in mijn eigen garage. 's Ochtends bleek de Leaf bijna 20 KwH te hebben opgeslurpt. Dat is vergeleken met mijn normale dagverbruik heel erg veel, maar het is tegelijkertijd slechts ruim 4 euro voor een range van zo'n 140 kilometer. Dat is dus ongeveer 1 euro voor 35 kilometer. Mijn Mazda kost met een verbruik van ongeveer 1:14 aan Euro 95 dus grofweg een kleine 4 euro voor diezelfde 35 kilometer. Dat tikt aan.

Op de tweede dag natuurlijk een nieuw excuus gevonden om te rijden: samen met zoon oma ophalen bij overgrootoma. Gevolg: vier generaties in één Nissan Leaf.

Dag 3

Eén nachtrust en 15 kWh verder op bezoek bij een vriend die een echte autoliefhebber is. Hier bleek dat het vermogen en koppel van een elektromotor een echte petrolhead ook over de streep kan trekken. Even een spurtje trekken in een rustig straatje, en je ingewanden worden tegen je rug gedrukt... De techniek waarmee Tesla het geitenwollensokkenimago van elektrisch rijden heeft ontdaan, is ook meer dan genoeg op een Nissan Leaf van toepassing. Ook gevaarlijk trouwens: omdat de auto nauwelijks geluid maakt, rij je zonder er erg in te hebben zo te hard. De Stadsregio zal eventuele boetes wel doorsturen, ben ik bang... Aan het eind van de dag de auto voor het volgende raadslid aan de lader gezet bij het laadstation op de Overschiesestraat. Dat werkte feilloos!

Conclusie

De Nissan Leaf is gigantisch leuk speelgoed. Zo'n 90 procent van de ritten van autobezitters is binnen de eigen regio, en daar is het fantastisch voor. Goedkoop en comfortabel rijden zonder uitstoot en geluidsoverlast! Mijn familie in Twente is wel een overweging om nog te wachten op verdere ontwikkeling: zonder halverwege te moeten laden kom je met een Leaf niet aan de andere kant van Nederland. En een Tesla is drie keer zo duur. Een figuurtje dat me was bijgebleven uit een boek over elektrisch rijden is te zien rechtsonderaan de pagina.

 

Je ziet: als je kiest voor snelheid en relatieve betaalbaarheid, zoals de Leaf, dan lever je in op de range. Tesla kiest voor hoge snelheid en een groot bereik, maar dat kost dus geld. Elektrische stadsautootjes, zoals die van Argos mobiel, zijn betaalbaar en kunnen de hele dag doorrijden, maar kunnen niet snel genoeg voor de snelweg. Als mijn hele leven in de Randstad was geconcentreerd of ik een tweede auto had gewild, dan had ik de keuze makkelijker kunnen maken, en daar heeft het testrijden zeker aan bijgedragen. Maar net als vele andere consumenten wil ik het liefst de overstap pas maken als zowel bereik, snelheid en kosten binnen de grenzen van mijn wensen en middelen passen. Helaas, want rijden is een Leaf is echt een feestje. Tot het zover is, rijdt alleen mijn zoontje elektrisch.

Jeroen Ooijevaar