Tijdens de begrotingsbehandeling in de raad diende GroenLinks een motie in voor herziening van de Bomennota. Ik zat me vanaf de publieke tribune in de Aleidazaal flink te ergeren aan de reactie van een aantal partijen op die motie. Ze gingen niet serieus op de inhoud in en draaiden om de hete brij heen. Onno Spek, de fractievoorzitter van de VVD, maakte het wel heel bont. Hij deelde een sneer uit over de discrepantie die er zou zijn tussen mijn rol als wethouder en initiatiefnemer van de Bomennota in 2008 en mijn rol van fractiemedewerker nu. Buiten dat het een raadslid niet past om op de man te spelen, is die discrepantie er ook niet.
“Een stad als Schiedam kan gewoonweg niet zonder bomen. Hoe zou een stad zonder bomen er uit zien: veel steen en asfalt, weinig koelte en schaduw en geen nestgelegenheid voor vogels. En dan hebben we het nog niet over zaken als stofvang, economische waarde en ruimtelijke kwaliteit. Bovenal is een boom ook emotie. Hoewel we in Schiedam geen Anne Frankboom hebben, zijn veel burgers wel sterk gehecht aan bomen omdat er vaak herinneringen aan vast zitten en omdat ze de buurt een extra dimensie geven,” schreef ik in 2008 in het voorwoord van het Bomenbeleidsplan. Deel 1 van een drieluik die samen de Bomennota zouden gaan vormen. Nog steeds is het belang van bomen voor de stad niet minder geworden. Het aantal bomen is in de afgelopen tien jaar echter hard naar beneden gegaan.
Bijna wekelijks is er weer een nieuw drama te melden van het bomenfront. Grote drama’s zoals de kap van duizenden bomen voor de aanleg van de landtunnel voor de A4, en kleine drama’s waarbij één boom gekapt wordt om plaats te maken voor een lantaarnpaal… En wat nog veel erger is: in 99 procent van de gevallen wordt er heel klein boompje herplant en soms zelfs helemaal geen!
Op de Westfrankelandsedijk dreigde zich opnieuw een drama af te spelen. Deze keer was er verzet. Bezwaarschriften. Een druk bezochte zitting van de bezwaarschriftencommissie. Open brieven in de krant en op sociale media. Boze Schiedammers op televisie. En dit keer niet alleen bij de lokale omroepen, maar ook bij de NPO. Een overvolle zaal met boze Schiedammers bij een extra bijeenkomst. En toen schrokken de raadsleden en het college ook wakker. Misschien was het toch niet zo’n goed plan om zo’n honderd bomen neer te halen. En de verkiezingen zijn al over een paar maanden… Eén drama - voorlopig - voorkomen.
Het lag voor de hand dat het nieuw verworven inzicht van college en raad ook werd opgenomen in het beleid. Niet gek dus dat Jeroen Ooijevaar een motie indiende om de Bomennota te herzien. Onder andere om de inspraak van Schiedammers op plannen met bomen beter te regelen en om de herplantplicht aan te scherpen. De looptijd Bomennota is weliswaar tot 2020, maar er was ook een evaluatiemoment na vijf jaar gepland. Dat moment ligt alweer even achter ons. (Bovendien is er inmiddels wel een loot van de Anne Frankboom in de Plantage geplant…) De hoogste tijd dus om nog eens terug te kijken en te zorgen dat de manier waarop we met bomen omgaan in Schiedam meer in lijn is met de oorspronkelijke bedoeling van de Bomennota.
Het lag voor de hand… Maar deze keer zat de publieke tribune niet vol. Deze keer waren de camera’s van Nieuwsuur er niet bij. Deze keer was er geen meerderheid van de raad die voor de bomen opkwam.
De gemeente houdt zich niet aan het eigen Bomennota-beleid. De gemeenteraad spreekt het college er niet op aan. Tijd dat Schiedammers, net als bij de Westfrankelandsedijk, voor de bomen opkomen. Tijd voor actie. Tijd voor verandering.
Yorick Haan