Al sinds 2015 worden de wachtlijsten langer. In mei 2019 hebben we een kritische discussie gevoerd over de wettelijke termijn van 5 dagen waarbinnen een melding van vermoeden van mishandeling beoordeeld moet worden. Dit omdat eind 2018 ruim 65% toen niet binnen de wettelijke 5 dagen werd beoordeeld. Dit vonden Fractie van Dijk en GroenLinks Schiedam toen al zorgwekkend.  

Want: we hebben het over gezinnen waarbij er vermoedens zijn van geweld, verwaarlozing, verslavingsproblematiek en ga zo maar door. Snel ingrijpen zorgt voor een grotere kans dat gezinnen vrijwillig hulp accepteren. Want wanneer dit op zich laat wachten dan ebt de urgentie weg. De slachtoffers denken dan ook sneller “laat maar” en “hij/zij heeft zijn of haar excuses aangeboden en doet weer zijn/haar best”. De wethouder gaf toe aan dat er een verbeterplan was opgesteld en dat ze goede hoop had dat dit nu echt beter opgepakt gaat worden. 

Onze fracties waren dan ook flink geschrokken toen we de terugkoppeling over wachttijden en wachtlijsten van eind 2019 en begin 2020 onder ogen kregen. Wat blijkt, in het laatste kwartaal van 2019 werd slechts 42% binnen de wettelijke termijn van 5 dagen beoordeeld. Dat is dus 1/3 slechter dan het jaar ervoor! Begin 2020 was dit 45,8%.

Dit betekent dat er minder dan de helft van de meldingen binnen de wettelijke termijn worden beoordeeld. In de rapportage schreef VTRR dat er een “forse afname was van nog te beoordelen meldingen” (van 42% naar 45,8%) en dat hen dat “tevreden stemt” en dat "de oudste melding nog maar maximaal een maand oud was” (ipv de wettelijke 5 dagen). 

Wij vinden dit ongelooflijk.

Een “forse afname die ons tevreden stemt”? Hier zit een groot probleem. Een organisatie die zichzelf op de borst klopt omdat het een afname heeft. Dit is een belachelijk lage ambitie. Er had moeten staan: “ondanks een kleine afname is dit duidelijk nog niet genoeg en zullen we alles op alles zetten om dit aantal naar 0 te brengen.” 

Verweer is dat “de echte urgente meldingen direct bovenop de stapel komen te liggen”. 

Maar bij veel verschrikkelijke familiedrama’s waren de gezinnen wel bekend, maar lagen zij niet direct bovenop de stapel. De situatie is al jaren een wandelende tijdbom. En al 2,5 jaar vragen wij hier aandacht voor. Dit doen we op een vriendelijke toon, komen met voorstellen, spreken de wethouder soms op een minder vriendelijke toon aan, roepen we de raad op om hier gezamenlijk verantwoording voor te nemen. Maar er gebeurt niets of in ieder geval veel en veel te weinig!

Moeten we serieus wachten tot we hier in Schiedam te laat zijn? Als we in dit geval te laat zijn, betekent dat niet dat we een budget hebben overschreden. Of dat er een straat niet opnieuw wordt betegeld, maar enkel wordt onderhouden. Nee, als we hier te laat zijn, betekent dat dat er grote, immens verdrietige schade wordt geleden. Kinderen die getraumatiseerd raken, of nog erger…

Dan zullen we met elkaar in de gemeenteraad het gesprek moeten voeren hoe het zo ver heeft kunnen komen. Hoe we het leven van een kind niet hebben kunnen redden. Wij willen dat gesprek niet voeren. Nu niet en liefst nooit. Maar zeker niet in de situatie dat we dit gesprek al jaren aan zagen komen. Omdat er al jaren “geaccepteerd” wordt dat Veilig Thuis niet een veilig thuis kan bieden omdat ze hun eigen huis zelf niet op orde hebben.

Daarom hebben we niet alleen de wethouder maar ook alle collega-raadsleden aangesproken met de vraag: Wat moeten wij doen om de urgentie van dit probleem duidelijk te maken bij de raad en de wethouders, zodat er wat gaat veranderen? Wanneer gaat de wethouder, maar ook de rest van de raad met ons deze strijd voeren? Want kinderen die leven met een tikkende tijdbom in huis, die kopen niets voor onze loze beloftes. Onze fracties overwegen om dinsdag bij de Raad een motie in te dienen om de andere gemeentenraden op te roepen met ons samen deze problemen aan te pakken.

- Sun van Dijk